மெல்லிய காற்று மெதுவாக
பூக்களை திறப்பதைப்போல
ரகசிய முத்தங்கள் வைத்து
என் ஆசைகளை திறந்துவிடுவாய் !
வெள்ளைப் பனித்துளியை
மெல்ல உறிஞ்சும் சூரியன்போல
மௌனத்தை முகத்தில் பூசி
என் வார்த்தைகளை திருடிச் செல்வாய் !
ஈர மரக்கிளை மெதுவாய்
இலைகளை அவிழ்ப்பதுபோல
உன் விரல்களால்
என் உள்ளங்கைக்குள் பயணித்து
வெட்கங்களை விரட்டியடிப்பாய் !
சில்லென்ற காற்றுப் பட்டு
சீக்கிரம் விழிப்பதைப்போல
சட்டென்று கையைவிட்டு
தூரத்தில் தள்ளி நிற்பாய் !
சூடான நெருப்புப்பொறி
தேகத்தில் விழுந்ததைப்போல
விலகுதல் தாங்காமல்
மீண்டும்வந்து கட்டிக்கொள்வாய் !
அத்தனையும் பார்த்தபடி
அசையாது நின்றிருக்கும்
ஆளுயரக் கண்ணாடிதான்
காட்டிக்கொடுக்கும்
ஐயோ உன் குறும்புகளை…
எனக்குத் தெரியும்
நீ எப்பொழுதும் இப்படித்தான்…
No comments:
Post a Comment